Czy my tutaj jesteśmy po to, żeby się lubić?

zastanawiałam się jeszcze niedawno. Ta praca to nie piknik, trzeba zająć się konkretami.

Nie traćmy czasu na głupoty i weźmy się do roboty!

Chwilę mi zajęło zanim doszłam do tego, że może nie w tym rzecz.

Myślę, że popełniałam błędy jakie często zdarzają się początkującym, bez pokory i ambitnym. Chciałam dużo, szybko i natychmiast! 

Ale po kolei.

"Magda, zawsze coś palniesz!", zdaje się, że zdanie mówi wszystko. Zastanówmy się jednak nad interpretacją i nadawcą komunikatu. 

Jest pewna różnica pomiędzy odbiorem tego samego komunikatu z ust osoby nam bliskiej, a tej mniej lubianej, czy po prostu mniej znanej. 

Kwestia interpretacji komunikatu, która w niemałym stopniu zależy od odbioru i interpretacji samego nadawcy.

Możemy powiedzieć więcej, dobitniej i szczerzej osobie znanej czy lubianej. Siłą rzeczy więc z osobami, które lubimy i lepiej znamy będzie nam się lepiej pracowało.

Po cóż więc tworzymy zespoły ludzi i pracujemy nad ich wzajemnym poznaniem?

Odpowiedź jest prosta- by zmotywować do wydajniejszej wspólnej pracy.

I tutaj zaczyna się problem z pokoleniem tzw. Y, którego przedstawiciele nie są szczerze zainteresowani stworzeniem relacji zespołowej wypracowanej tym podobnymi działaniami.

Mają silną potrzebę oddzielenia życia prywatnego od zawodowego. I na tym polega problem na linii pracodawca-Ygrek, szczególnie w tych najtrudniejszych branżach.

Pokolenia z jego nastawieniem nie zmienimy, radzić z problemem już sobie możemy.

Jak? - połączyć Cele firmy, czyli budowa zgranego zespołu poprzez wypełnianie "trudnych" potrzeb "trudnego" pokolenia.

Czemu więc zamiast odpowiadać na nowe potrzeby, starymi sposobami chcemy budować nowe zespoły?