Nie chcę zostać strażakiem

Planuj swoją karierę i zawsze - ZAWSZE - miej w głowie plan i cel, który chcesz osiągnąć.

Brzmi jak zdanie wyrwane z pierwszego z brzegu poradnika z zakresu planowania kariery, tak straszna to bzdura.

No bo jak planować działania w perspektywie wieloletniej? - to pierwsza składowa bzdury, a do tego tak zmiennej? - to drugi odpowiedzialny takiej oceny sytuacji.

Długi okres siłą rzeczy wymusza zmiany w nas samych, wszystkie doświadczenia składają się na nas i zmieniają bardziej lub mniej. A jeśli nas zmieniają, cele które były dla nas kiedyś ważne - przestają. W ich miejsce pojawiają się bardziej aktualne, odpowiadające aktualnym potrzebom - ale bez obaw - równie ulotnymi.

Co jeszcze powoduje, że nasze cele biorą w łeb?

Ah no tak - o łaskawa zmienności otoczenia!

Rzeka płynie, Panta Rhei, twierdzili najwybitniejsi szmat czasu temu, a z czasem ta rzeka tylko przyspiesza.

I my w naszej ułudzie planujemy sobie cele, długoterminowo, a jak!

Wyznaczamy cel, by potem go zmienić - wcześniej lub później.

Pytamy dzieci - kim chcą zostać jak dorosną. 

Celem pytania najczęściej jest stopienie lodów i krótka, chętnie wesoła wymiana zdań.

Najczęstrze odpowiedzi wskazują na zawody poważane społecznie - strażaka, policjanta, nauczyciela czy księdza (?).

Może w kilku przypadkach wyznaczony cel zostanie osiągnięty, ale poziom prawdopodobieństwa jest niewielki. 

Mniej więcej taki jak w przypadku naszych celów w dorosłym życiu.

Ale czy często słyszymy: Nie wiem kim chcę zostać jak dorosnę, dużo możliwości, a ja nie wiem.? 

Ha! Ja usłyszałam. No i po zabawie.