Prezesowi się nie odmawia

Regularnie staram się śledzić wiadomości zamieszczane na profilu Yuri Drabent na pewnym portalu społecznościowym. 

Jeden z jego opisów (wszystkie są pisane lekko i dowcipnie, jednak ten szczególnie mnie urzekł) przedstawiał historię Ikony. 

Ikoną była Bogini, tak bodajże nazwał ją Yuri. Bogini, jak to w jej gatunku bywa, była piękna, zadbana i dopracowana w każdym szczególe. 

Tu nie było miejsca na przypadek. Każdy puzzel miał swoje miejsce i nie zakłócał ogólnego wrażenio-uwielbienia dla Ideału. 

Piękno i aura pozwalały na działanie wyobraźni każdego, kto miał choć szansę obcować bliskości Bogini. Ideał poruszał i wyzwalał historie w głowach śmiertelnika, który spędziłby obok niej choć chwilę.

Nadbudowa historii w wyobraźni, która dotyczyła zjawiska okazywała się być przerostem nad pierwotnym jego powodem w momencie, gdy Bogini otwierała usta. Ideał  i tworzone na jego potrzeby historie pryskały jak bańki mydlane, tak duży dysonans pojawiał się już w chwili wyartykułowania myśli.

Myślisz: Bogini, nie psuj mojej historii o Tobie i nie wyrażaj zdania, proszę.

Co ma Bogini wspólnego z Prezesem? 

Nieco inaczej niż może się wydawać, na pierwszy rzut oka. 

Bogini to zdolny pracownik, nazwijmy go po imieniu: Talent. Talent o wypracowanej dużym nakładem pozycji i opinii, który dostaje nowy projekt lub zadanie.

I czasem, tak jak Bogini nie powinna wyrażać zdania, tak Talent nie powinien przyjmować Projektu, który ostatecznie postawi pod znakiem zapytania wypracowaną z wielkim zaangażowaniem pozycję.

Skąd wiedzieć czy Bogini może się odezwać?

Ryzyko zawsze pozostaje po stronie samej Bogini. Na usta ciśnie się stwierdzenie: jeśli nie musisz, nie rób/ nie mów/ nie działaj.

Ale będąc Talentem, Twoją naturą pozostaje robienie, mówienie i działanie. Niezależnie od ryzyka, które wpisane jest w naturę Talentu, jego skuteczności i istoty.

Nie odmówisz więc Prezesowi. 

W przeciwnym wypadku przestałbyś być Talentem.

Mona Lisa